Με ένα όνειρο τρελό…

«Περνούσαν οι αγωνιστικές και χωρίς να το καταλάβουμε, μπαίναμε στο γήπεδο και ο, τι και αν γίνονταν στα ματς τους κερδίζαμε όλους». Τάδε έφη Κλαούντιο Ρανιέρι, προπονητής της Λέστερ τη σεζόν 2015-16, του απόλυτου ποδοσφαιρικού άθλου των τελευταίων χρόνων.

Δεν ξέρω γιατί αλλά βλέποντας τον Άρη στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν, οι συνειρμοί προκύπτουν αβίαστα. Δεν λέω ότι ο Άρης θα πάρει πρωτάθλημα. Συμπαθάτε με αλλά καμία σχέση η Πρέμιερ με την Σούπερ Λίγκ. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Βλέποντας όμως το γκρουπ του Άκη Μάντζιου να παίζει τόσο κυνικά για το αποτέλεσμα σε παιχνίδια που άλλες χρονιές τις έκανε τις… γκέλες του, αρχίζω να πιστεύω ότι φέτος ίσως να είναι η σεζόν που μπορεί να κάνει την υπέρβαση.

Να την παλέψει τουλάχιστον. Να το κυνηγήσει ως το τέλος. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον αγώνα στο Αγρίνιο, η εξαιρετική διαχείριση του αποτελέσματος στο τελευταίο δεκάλεπτο και προπάντων στις καθυστερήσεις, βάζοντας ένα τέλος στην διαχρονική αφέλεια του club, αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας. Τον Άρη δεν τον φοβάμαι στα μεγάλα ματς. Εκεί είναι πάντα ανταγωνιστικός.

Ακόμη και σε χρονιές που δεν διέθετε το σημερινό ποιοτικό ρόστερ. Ο Άρης νομοτελειακά πατούσε την μπανανόφλουδα σε ματς όπως το προχθεσινό, αυτό στον Βόλο, το ματς στο «ουδέτερο» των Ζωσιμάδων με τον Απόλλωνα. Όλα φέτος τα έχει κερδίσει. Παίζοντας όσο χρειάζεται. Βασιζόμενος στην απόλυτη τακτική προσήλωση των παικτών του στο στόχο.

Μια απλή στατιστική ανάλυση και μόνο το επιβεβαιώνει. Ο Άρης είχε πετυχημένα τάκλιν 70,4% (και 80% στο 2ο ημίχρονο), κερδισμένες εναέριες διεκδικήσεις 62,5%. Στο 2ο ημίχρονο τα κλεψίματα ήταν 0-11 για τον Άρη! Καμία τελική για τον Παναιτωλικό στο ίδιο διάστημα. Το γκρουπ ζει για το αποτέλεσμα και ο προπονητής έχει βρει τον τρόπο να το αποσπά από τους παίκτες του.

Συμφωνώ ότι από τη μέση και μπροστά υπάρχουν τα υλικά για να σερβιριστεί ένα πιο νόστιμο πιάτο. Αυτό θα συμβεί λογικά συν τω χρόνω με τον ρυθμό που θα αποκτήσει η στερημένη από συνεχόμενους αγώνες ομάδα και όταν παίκτες –κλειδιά όπως ο Ματέο και ο Σίλβα συνδράμουν λίγο τον Μπρούνο Γκάμα που προσώρας τραβάει όλο το κουπί. Και φυσικά εφόσον καταφέρουν οι δυο μπροστινοί (Μάνος και Λόπεθ) να αποκαταστήσουν την επαφή τους με τα αντίπαλα δίχτυα.

Ο αγώνας με τον Ολυμπιακό βρίσκει τον Άρη να τον υποδέχεται όντας ισόβαθμος και με δυο ματς λιγότερα. Ανεξάρτητα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε την ομάδα του Άκη Μάντζιου και πως θα συμπεριφερθεί κόντρα σε ένα club που διαθέτει πανάκριβο ρόστερ και πολλές λύσεις. Κοινώς θα μετρηθεί και θα μας δώσει μια προβολή για το άμεσο μέλλον…